Η νυφούλα η μυγδαλιά
έβαλε τα νυφικά της,
και μια γέρικη ελιά
καμαρώνει τα προικιά της.
Μυγδαλιά μου, μυγδαλιά,
άκουσε και με, να ζήσεις!
Γιατί βιάστηκες ν’ ανθίσεις;
Δε φοβάσαι το χιονιά;
Άκου μένα, που ‘χω χρόνια…
Μα η καλή μας μυγδαλιά
εστολίστηκε διπλά
με λουλούδια και με…χιόνια
(Αλέξανδρος Κατακουζηνός)
